به گزارش همشهری آنلاین، هر چند این روزها کمتر جوان ژاپنی ممکن است پایش به سالن نمایش نو باز شود، اما در این میان، افراد فرهیخته و علاقمند به فرهنگ ژاپن و گردشگرانی که می‌خواهند مختصر و مفید با این فرهنگ آشنا شوند، حتما سراغی از این نمایش می‌گیرند و ساعتی را به تماشای آن می‌نشینند.
تئاتر نو در کنار کابوکی، کیوگن و نمایش عروسکی بونراکو، یکی از انواع نمایش کلاسیک ژاپنی است. خاستگاه این نمایش را جشنهای قومی می‌دانند و ظاهرا تئاتر نو در قرن‌های چهاردهم و پانزدهم میلادی به شکل امروزیش درآمد. شیته یا بازیگران این نمایش، نقاب بر چهره دارند و نقش زنان را هم مردان نقابدار بازی می‌کنند. نقاب در این نمایش، تنها ابزاری برای تغییر چهره نیست و کارکرد آن با گریم در تئاتر کابوکی متفاوت است. موسیقی، حرکت و حتی رقص در این نوع نمایش، گاه آمیخته با نوعی سکون است و تداعی‌گر ذن بودیسم که برای بسیاری تماشاگران، آرامش‌بخش و رخوت‌آور است.
در توضیح کتاب آمده است: «نمایش نو Noh را قلب فرهنگ ژاپنی می‌دانند چرا که در این نمایش رازآلود مجموعه‌ای از آیین‌ها، اندیشه‌ها و هنرهای ژاپنی درهم آمیخته‌اند؛ از سوی دیگر، نماش نو از قلل مرتفع تاریخ نمایش جهان به شمار می‌آید و بارها و بارها با تراژدی‌های یونانی مقایسه شده است. بنابراین جای تعجب نیست که تقریبا تمام جریان‌های پیشرو تئاتری در قرن گذشته نسبت به نو واکنش نشان داده‌اند و از این نمایش تاثیر پذیرفته‌اند.»
کتاب نو؛ نمایش کلاسیک ژاپن، نوشته موتسو تاکاهاشی و ترجمه مرتضی غفاری است.
نظر شما